Η αυλαία έπεσε, τα φώτα έσβησαν, και οι βουβουζέλες.... σταμάτησαν να ηχούν στα γήπεδα της Ν.Αφρικής, καθώς άλλο ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα έφτασε στο τέλος του. Οι 32 ομάδες ξεκίνησαν με φιλοδοξίες και όνειρα, αναμεσά τους και η εθνική μας ομάδα. Κάποιες ομάδες είδαν τα όνειρα τους να πραγματοποιούνται, άλλες να γκρεμίζονται, και οι υπόλοιπες να προσπαθούν ακόμα να καταλάβουν το τι έφταιξε και δεν απέδωσαν τα αναμένόμενα.
Ας ξεκινήσουμε με τις μεγάλες απογοητεύσεις της διοργάνωσης που δεν είναι άλλες από τις προηγούμενες φιναλίστ, Ιταλία και Γαλλία, που παρουσιάστηκαν πολύ κατώτερες των περιστάσεων και χωρίς να παίξουν καλό ποδόσφαιρο αποκλείστηκαν από τον πρώτο γύρο με κατεβασμένα τα χέρια. Οι μεν Ιταλοί με ομάδα ... καπή, δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος τους, και οι δε Γάλλοι, ήταν φαγωμένοι μεταξύ τους, οι παίχτες με τον προπονητή, ο προπονητής με τους παίχτες, οι παίχτες μεταξύ τους και πάει λέγοντας. Έτσι λοιπόν δύο μεγάλες δυνάμεις βρέθηκαν εκτός, αποδεικνύοντας μας πως μόνο με το όνομα και τη φανέλα, κανείς δεν μπορεί να κερδίσει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Ευχάριστες εκπλήξεις στη διοργάνωση ήταν αναμφίβολα οι ομάδες της Ουρουγουάης και της Γκάνας, οι οποίες παίζοντας σωστό ποδόσφαιρο και εντυπωσιακό κατά καιρούς, κατάφεραν να φτάσουν πολύ ψηλά. Πάρα πολύ ωραία μπάλα είδαμε και από την Χιλή η οποία αν δεν έπεφτε πάνω στην Βραζιλία, θα έφτανε ψηλότερα. Φυσικά και η μεγάλη έκπληξη έγινε από τους Ολλανδούς, οι οποίοι αφού πρώτα απέκλεισαν την Βραζιλία, έφτασαν μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης, χωρίς να παίξουν εντυπωσιακό ποδόσφαιρο σε κάποιο από τα παιχνίδια του τουρνουά.
Συγκλονιστική ήταν και η ομάδα της Γερμανίας. Τα "πάντσερ" χωρίς να έχουν το μεγάλο όνομα, ή παίχτες βεντέτες, πρακτικά μοιράζαν τεσσάρες σε όποιο αντίπαλο συναντούσαν! Με παίχτες μικρούς σε ηλικία, να έχουν θέση βασικού σε κρίσιμες θέσεις στην εντεκάδα, π.χ Οζίλ, Μίλερ, οι γερμανοί από το πουθενά, μας θύμισαν πως δεν παίζουν τα ονόματα μπάλα, αλλά οι παίχτες. Και οι παίχτες της Γερμανίας μας δείξαν πως ήταν πειθαρχημένοι, σωστά προπονημένοι, με ορθή τακτική από τον προπονητή και καλά στησίματα απέναντι στον εκάστοτε αντίπαλο.
Το φαβορί από την αρχή όμως δεν ήταν άλλο από τους "φούριας ρόχας". Οι ταυρομάχοι, με παίχτες κλάσης σε κάθε θέση, ακόμα και στο πάγκο, έπαιρναν αυτό που ζητούσαν σε κάθε αγώνα, και όντας ανώτεροι των Ολλανδών, κατέκτησαν για πρώτη φορά στην ιστορία τους το παγκόσμιο κύπελλο, στέλνοντας όλους τους Ισπανούς στον έβδομο ουρανό! Από την άλλη, η Ολλανδία, έφτασε για τρίτη φορά στην ιστορία της σε τελικό παγκοσμίου κυπέλλου, αλλά για μία ακόμη φορά, έφτασε στη πηγή και δεν ήπιε νερό...
Η δική μας εθνική δεν μπορούσε να καταφέρει κάτι καλύτερο. Κακά τα ψέματα, δεν έχουμε την ομάδα, που θα προχωρήσει στη κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση. Το παιχνίδι της πρόκρισης το χάσαμε από το πρώτο κιόλας παιχνίδι με την Ν.Κορέα. Το λάθος στήσιμο της ομάδας από τον Ρεχάγκελ, και η επιμονή του στο Χαριστέα, ο οποίος ολοφάνερα δεν είναι πλέον ικανός να προσφέρει σε σοβαρή ομάδα, ήταν τα βασικά αρνητικά γεγονότα που επηρέασαν την εικόνα της εθνικής μας. Όπως και να 'χει όμως, η εθνική πήρε αυτό που ζητούσε τόσο πολύ. Και αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο παρά την πρώτη της νίκη, αν όχι το πρώτο της γκολ, σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η νίκη μας επί των Νιγηριανών, θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας για το πάθος για τη νίκη που δείξαν οι διεθνείς μας.
Αναμφίβολλα η εποχή για να αλλάξει "αέρα" η εθνικής μας είχε φτάσει, και το τέλος Ρεχάγκελ ήταν αναμενόμενο. Ο γερμανός, προσέφερε τα μέγιστα στην εθνική μας, της έμαθε να παίζει με πειθαρχία, να παίζει σωστά, όχι απαραίτητα εντυπωσιακά. Βήμα - βήμα κάθε φορά. Ο Ρεχάγκελ μας πήρε από το χεράκι και μας έδειξε κάποια πράγματα ώστε να βγούμε από την αφάνια στην οποία είμασταν, και από τη θέση που είχαμε σαν περίγελος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, να έχουμε γίνει ένας αξιοσέβαστος αντίπαλος. Ας ελπίσουμε πως και με τον Φερνάντο Σάντος στο τιμόνι της εθνικής μας, η χώρα μας θα γνωρίσει και άλλες μεγάλες νίκες, και το σημαντικότερο, παρουσίες σε μεγάλες διοργανώσεις.
